Es war einmal ein Ausweis. Darauf stand, dass ich am 12.12.1957 geboren bin; in einer kleinen ruhigen Stadt; im Norden Irans; am Kaspischen Meer : Sari.

Sari bedeutet auf türkisch Gelb, meine Lieblingsfarbe; Sari heißt auch die Kleidung, die indischen Frauen tragen. Aber was dieses Wort auf persisch bedeutet, weiß ich nicht. Ich weiß nur, dass Sari eine kleine ruhige Stadt am südlichen Kaspischen Meer ist, wo ich meine Kindheit und Jungend verbracht habe, vielleicht sogar hunderte Jahre lang... Zeiten voller Visionen...

Danach ging alles zu schnell, vielleicht sogar in einer Sekunde. Ich habe in der Großstadt, Teheran, Rechtswissenschaft und in noch einer Großstadt, Berlin, Politikwissenschaft studiert. Zeiten nur der Worte.

Damit ich mich von Visionen, die mich immer verfolgen und den Worten, die mich immer umgeben, befreien kann, habe ich angefangen zu schreiben. So wurde ich Schriftstellerin und Journalistin.

Aber immer noch fehlte etwas, von dem ich keine Ahnung hatte und von dem ich nie gedacht hätte, dass es mich eines Tages beschäftigen würde. Und es waren Bilder, leuchtende Bilder, die meine Visionen und Worte sichtbar und beweglich machten, und mit denen ich direkt kommunizieren konnte...

Was ist ein Mensch ohne Worte und Visionen? Und was sind Worte und Visionen , wenn der Mensch durch sie nicht kommunizieren kann?

Nov. 2001

یک متن کوچک

 

روزی روزگاری شناسنامه ای بود که روی آن نوشته بودند من در تاریخ بیست و یکم آذر 1336 متولد شده ام. در یک شهر آرام و کوچک، در شمال ایران، در کرانه دریای خزر، به نام ساری.

 

ساری به زبان ترکی  یعنی زرد، رنگ مورد علاقه من. ساری نام همان لباسی است که زنان هندی می پوشند. معنی این واژه را به فارسی اما نمی دانم. فقط می دانم ساری یک شهر آرام و کوچک در کرانه جنوبی دریای خزر است. جایی که من کودکی و جوانی خود را بسر آورده ام، شاید هم صدها سال را، سالهایی پر از نقش و خیال...

 

پس از آن همه چیز خیلی به سرعت گذشت، شاید در یک ثانیه. من در کلان شهر تهران، در رشته حقوق تحصیل کردم و در یک کلان شهر دیگر، در برلین، علوم سیاسی خواندم. سالهایی پر از حرف، فقط.

 

برای اینکه بتوانم خود را از خیال هایی که همواره مرا تعقیب می کردند، و از واژه هایی که همواره مرا احاطه می کردند، رها سازم، شروع کردم به  نوشتن. و اینطور نویسنده و ژورنالیست شدم.

 

ولی هنوز و همچنان جای چیزی خالی بود. چیزی که من از آن هنوز نمی دانستم و هرگز فکرش را نمی کردم که روزی به آن بپردازم. آن چیز، تصویر بود، تصویرهایی پرنور که خیال و کلام مرا قابل دیدن و  پر جنب و جوش می کرد. تصویرهایی که من به وسیله آنها می توانستم مستقیما ارتباط برقرار کنم.

 

به راستی نیز یک انسان بدون خیال و کلام چیست؟ و خیال و کلام چیستند اگر یک انسان نتواند به وسیله آنها با دیگران ارتباط برقرار کند؟

آبان 1380

 

<< >>